In mijn vorige column vertelde ik dat ik met een aantal mannen ging bergwandelen. Na de koude, natte en steile klimtocht van de eerste dag zag ik op tegen het vervolg.
Maar dat bleek toch mee te vallen: de zon scheen dat het een lieve lust was, de hemel was strakblauw, voor ons openden zich de prachtigste vergezichten, kortom: het was genieten.
We liepen zelfs over groene weiden, vergezeld door een kudde wilde paarden die ons op afstand in de gaten hielden. Op één paard na, dat vlak achter mij aan kwam lopen. Ineens kreeg ik een duw in mijn rug, waarschijnlijk wilde zij mij duidelijk maken ze geen bezwaar zou maken tegen het appeltje in mijn rugzak.
Natuurlijk bleef dat gemakkelijke wandelen niet zo. Het gras maakte plaats voor kiezeltjes, gevolgd door stenen en eindigend in grote rotsblokken waar we overheen moesten klauteren. Versierd met restanten van de sneeuw die gisteren gevallen was, maar die nu door het mooie weer begon te smelten.
Omhoog ging het nog wel, maar omdat ik een klimmer ben en geen daler was afdalen een ander verhaal. De natte, glibberige sneeuw maakte het er niet gemakkelijker op en ik was dan ook erg blij toen een van de mannen een duidelijk pad in de sneeuw stampte waardoor de achterste regionen gemakkelijker hun weg konden vinden.
Was het zwaar? Sommige stukken wel, vooral het hoogste punt met een hellingsgraad van voor mijn gevoel wel 60 procent. Was het pittig? Jazeker, ontspannen wandelen was er op de meeste stukken niet bij.
Was het leuk? Soms wel, soms niet. Was het gezellig? Zeker! Vooral ’s avonds in de berghutten, wanneer het leed geleden was, de spieren ingesmeerd met spierbalsem en er een goede maaltijd met een gevuld glas ernaast op tafel stond.
Toch besloot ik na een paar jaar het voor gezien te houden. De jonge honden in ons gezelschap wilden de volgende tocht die drieduizend meter hoogte nu wel eens aantikken, verder komen met klimijzers en over gletsjers wandelen.
Tijdens de laatste tocht moesten we ook al dalend langs een plek waar ik me niet veilig meer voelde. Dus kwam het moment dat het voor mij en de anderen beter was om afscheid te nemen van het genootschap.
Ik heb er wel een paar dingen geleerd: me eerst te verdiepen in wat het eigenlijk inhoudt voor ik ergens ja tegen zeg. En ondanks dat ik dat niet gedaan had bleek ik meer te kunnen dan ik had verwacht. Er nog van te genieten ook.
Dus stap ook eens over je grenzen, wie weet wat je dat -behalve een stapel foto’s- oplevert…
