Vanavond is er weer een persconferentie over het coronavirus. Volgens goed Hollands gebruik is de belangrijkste boodschap al lang en breed uitgelekt. Voor pers en talkshowprogramma’s weer een feestje.
Het is ook een feestje voor de basisscholen: zij mogen weer open! Mijn kleinkinderen en schoondochters zijn er in ieder geval heel blij mee. Ja, ook voor hen is het een feestje.
En voor mij? Ik heb er een dubbel gevoel bij. Sinds begin januari begeleid ik mijn jongste kleinzoon drie dagen per week bij zijn digitale lesprogramma. En dat vind ík een feestje! Iedere dag ligt er een werkschema klaar: half negen starten met lesjes rekenen – negen uur live instructie door de juf via Teams – nog twee lesjes rekenen – pauze – taalinstructie via Teams – lesjes taal – stukje lezen – pauze – laatste opdracht – eten en spelen. De dag is zo ruim gevuld.
Mijn kleinzoon vindt het ook heel fijn dat ik hem help. Op die dagen noemt hij mij ‘meester Wim’ en als je zijn stralende oogjes erbij ziet, weet je dat hij het echt meent. Het is zo leuk om hem te helpen. Hij is een heel jonge leerling. Begin januari is hij 6 geworden en toch zit hij al in groep 3.
In groep 1 was het een lastig jongetje, maar sinds hij de uitdaging heeft van ‘leren’ in een hogere groep is hij helemaal in zijn sas. Soms lijkt zijn concentratie weg te vloeien. Hij zakt dan onderuit op zijn stoel, kijkt nauwelijks naar het scherm van zijn Chromebook, waar de juf les geeft. Maar als zij een vraag stelt, weet hij meteen het antwoord. Hij luistert dus wel heel goed.
Aan de andere kant van de tafel zit zijn grote broer (10, groep 7), waar ik geen omkijken naar heb. Zo zelfstandig! En met een half oor open voor mij en zijn broer, want als ik soms vastloop met mijn kennis van de systemen, springt hij op om de helpende hand te bieden. Hoe vaak ik ook zeg dat hij zich op zijn eigen werk moet concentreren. Maar ik vertel hem ook dat ik heel trots op hem ben.
Ik heb nu nog veel meer bewondering voor al die leerkrachten die hun lesprogramma op deze wijze moeten overbrengen en besef ook dat er veel kinderen zijn die niet de hulp krijgen die ik mijn kleinzoon wel kan bieden, maar wel hard nodig hebben. Ik ben zo’n ochtend vrijwel fulltime met hem bezig.
Ik doe dit uiteraard ook om mijn zoon en schoondochter te ontlasten (net als ‘andere oma’ dat doet bij het gezin van mijn andere zoon). Mijn schoondochter geeft haar lessen vanuit school en kan zich nu helemaal daarop concentreren. Mijn zoon werkt weliswaar vanuit huis, maar kan – als uitvoerder – zomaar in de auto moeten springen om naar een van zijn projecten te gaan. Zijn telefoon staat nauwelijks stil. Ja, voor mij is het een feestje, die drie ‘meester-Wim-ochtendjes’.
Op donderdagmorgen ben ik trouwens wel blij dat het voorbij is en dat ik uit mag slapen, ook al ben ik er meestal voor 7 uur uit. Lekker ongestoord op zijn elfendertigst wakker worden, beetje keutelen, nieuws kijken, beetje internetten.
Maar vorige week donderdag liep het net even anders dan we hadden gedacht. Om 8 uur ging de bel. Er stond een bezorger voor de deur met een heel uitgebreid ontbijt. Wij waren die dag 45 jaar getrouwd en werden op deze wijze verrast door onze jongens. Croissants, pistolets, kaiserbroodjes, kaas- en saucijzenbroodje, donuts, eitjes, yoghurt met muesli, allerhande broodbeleg, zoet en hartig, koffie, thee, fruit, jus d’orange. Het was zo veel dat we er ook nog (te) uitgebreid mee hebben geluncht.
Wij vieren ieder lustrum van onze trouwdag ‘groots’ met onze kinderen en kleinkinderen. Een weekend Parijs met de Thalys, een weekend Efteling, of iets dergelijks.
Vorig jaar wilden wij voor dit lustrum, onder het mom van: ‘je weet maar nooit wat er kan gebeuren‘ al een feestje organiseren. Met zijn allen een lang weekend naar een luxe vakantiepark. Dat hadden we begin januari al geboekt voor we naar Portugal gingen om te overwinteren. En toen we terugkwamen werd meteen de eerste lockdown afgekondigd. We wachten nog steeds op een mogelijkheid om met zijn tienen – zonder restricties – weer zo’n feestje te kunnen bouwen. Zal dit jaar wel niet van komen, ben ik bang.
Nu waren we dus de hele dag gewoon samen thuis. Maar daar hebben we niet om getreurd: we hebben er op onze eigen manier een feestje van gemaakt. Ik heb iets voor bij de koffie gehaald, heb ook iets bij de gezinnetjes gebracht en ‘s avonds lekker eten afgehaald voor ons twee.
Na het eten werden we nog verrast door onze kleindochter van 8 die ons via videobellen muzikale felicitaties bracht op haar gitaar. Ze heeft sinds een paar maandjes muziekles… Ja, het leven is een feestje, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen.
Nog een week thuisonderwijs te gaan. Nog één week vroeg op. Maar je merkt al goed dat de dagen lengen. Vanaf volgende week is er weer meer tijd en ruimte voor ons chalet op de Veluwe. Het voorjaar komt er aan.
Ook een feestje.
Wim
