Ik loop de woonkamer in, waar de volle maan zijn vrolijke gezicht aan mij toont. Het is half zeven in de ochtend op de laatste dag van de voorjaarsvakantie. Er ligt wat nevel over de weilanden, maar het belooft weer een prachtige voorjaarsdag te worden.
Wat was het heerlijk weer in deze vakantie. Volop lente zo vlak na die week met strenge vorst en heel veel sneeuw. Onze jongens hebben het wel getroffen om juist deze week even de zinnen te kunnen verzetten in ons chalet op de Veluwe. De een is er het weekend geweest, de ander een midweek. Zo konden zij de coronaperikelen even op een zijspoor zetten.
Ik snap het wel dat het vertrouwen in de coronamaatregelen van OMT en regering afnemen. Het lijkt meer en meer op hap-snap-beleid. Iedereen is het zat. Ik ook. We zitten nu al een jaar in deze ellende. Maar de vaccinaties lijken hun vruchten af te werpen. Jammer alleen dat de levering daarvan met horten en stoten gaat. Eigenlijk ook niet vreemd, omdat deze leveranciers de hele wereld van deze medicijnen moeten voorzien. Dus gewoon maar volhouden, de regels accepteren, doorgaan met ademhalen en genieten van het leven.
Ik was al vroeg wakker vanochtend, rond een uur of 5. Dat is niet uitzonderlijk voor mij. Gebeurt vaak. Ik mag van mezelf niet voor half zeven mijn bed uit, onder het motto: ‘slaap je niet, dan rust je toch’.
Een beetje dommelen, een beetje mijmeren. Vanmorgen dwaalden mijn gedachten af naar de Algarve. Naar de mooie stranden, de leuke terrasjes en restaurantjes, de leuke plaatsen, de mooie natuur en de aardige mensen.
Ik dacht aan de laatste vier jaar dat wij daar vele weken overwinterden. Over twee weken zou de geplande periode van 8 weken van dit jaar eindigen. Mis ik het? Ja en Nee!
Ja, ik mis de mooie dingen die ik net heb beschreven, van de pre-coronatijd. En nee, ik mis het niet omdat ik er niet aan zou moeten denken om nu daar te zijn in deze gekke tijd. Ik volg diverse groepen op Facebook over de Algarve en wat je dan leest over de situatie daar, is niet leuk. Dan ben ik toch liever hier.
Wat was het enorm leuk om te zien hoe de kleinkinderen genoten op het ijs en ik had de sneeuwballengevechten met de kids niet willen missen. Ik heb ook enorm genoten van de hulp die ik mijn kleinzoon kon bieden met zijn schoolwerk. De aanleiding mag dan niet fijn zijn, ik heb nu veel meer kunnen ervaren wat onze kleinkinderen moeten doen op school.
Als ik eens meekeek op het Chromebook van mijn kleinzoon van 10, zag ik opdrachten, waarvan ik zeker weet, dat ik die nooit op de lagere school heb hoeven doen. Dat kwam pas op de middelbare school aan de orde.
Mijn gedachten dwalen terug naar een telefoontje van een poosje geleden: “Hoi Opa. Weet jij waar de naam Vermeij vandaan komt?” “Nee, dat weet ik niet precies, maar ik geloof dat het iets met ‘de Meije’ te maken heeft. Dat ligt hier niet ver vandaan; onze voorouders komen misschien wel uit de buurt van Bodegraven.
Je kunt ook googelen naar de oorsprong van onze naam. “Weet ik, en dat heb ik al gedaan. Er stond dat die persoon waarschijnlijk in de buurt van een meierij woonde. Ik dacht dat jij het misschien wist.” “Nee, helaas, maar waar wil je het voor weten?”
Om een lang verhaal kort te maken: een paar weken later kwam hij mij een prachtige stamboom laten zien die hij had gemaakt. Twee opa’s en oma’s, vader en moeder, ooms en tantes, nichtjes, neefjes, hijzelf en zijn zus. Met fotootjes. Prachtig.
Wat is mijn kleinzoon bevoorrecht. Ik heb mijn grootouders nooit gekend. Wellicht mijn opa van moeders kant. Ik was 5 toen hij overleed, de anderen waren al ver voor mijn geboorte overleden.
Ergens diep van binnen doemt een dijkwoninkje annex kruidenierswinkeltje langs de IJssel in Nieuwerkerk aan den IJssel op. Maar zijn dat mijn eigen herinneringen of is dat later ontstaan door verhalen over vroeger tijden?
Bij het opruimen van een paar kasten, kwamen we een doos met hele oude foto’s tegen. Op een ervan blijken mijn grootouders van vaders kant te staan. Via via kreeg ik daarna ook nog een foto van mijn opa en oma van moeders kant. En doet dat mij iets? Niet zo veel. Eigenlijk zijn het gewoon oude foto’s van onbekende oude mensen.
Op internet heb ik wel gezocht of ik meer info over mijn familie kon vinden. Ik vond een uitgebreide stamboom van de familie Vermeij, die teruggaat naar begin 1800. Ik zag wel dat mijn vermoeden over de herkomst van de naam Vermeij – dat van ‘de Meije’ – het meest aannemelijk is. Meerdere voorouders komen uit deze streek. Is dat reden voor mij om ook te gaan spitten in oude stoffige archieven? Nee. Ik ben niet zo van de geschiedenis. Ik kijk liever vooruit.
Straks stap ik in de auto en rijden we naar de Veluwe. Beetje klussen in de tuin en een besluit nemen over een duurzame aanpassing aan het chalet. Spannend.
Wim.
