In deze toch wel nare onzekere tijd, die zeker de de geschiedenisboeken in zal gaan, is elk moment van vreugde goud waard. Afgelopen week was voor velen een cadeautje om naar buiten te gaan en te spelen wandelen of sporten in de sneeuw. Zo’n dikke laag sneeuw hadden we al vele jaren niet meer gezien.
Het is koud, maar een heerlijke ervaring. En met warme kleding aan kan iedereen naar buiten. Tijdens mijn wandeling scheen de zon warm op mijn gezicht, terwijl ik met mijn sneeuwlaarzen tot aan mijn kuiten door de sneeuw baggerde om mooiste plaatjes te kunnen schieten.
Door de zon die op de sneeuw en op het ijs scheen ontstonden de mooiste plaatjes, met als omlijsting een prachtige blauwe lucht.
In mijn herinnering hadden we vroeger jaarlijks een pak sneeuw en vooral de ijsbaantjes staan in mijn geheugen gegrift. Ik viel op een dag tijdens het glijden op mijn hoofd en lag – in mijn herinnering – heel lang in bed met een hersenschudding.
Vlakbij ons huis liep een weiland onder water waarop we mochten schaatsen. Ik wankelde op mijn pootjes op het ijs en kreeg het niet echt onder de knie maar de sfeer was goed, dat voel ik nu nog.
Met ijskoude voeten, rode wangen en tintelende vingers kwam ik thuis en vertelde ik mijn moeder dat ik kon schaatsen. Maar dat het beter zou gaan op echte schaatsen, van die mooie met witte laarsjes er aan vast. Maar helaas, die heb ik nooit gekregen. Toch mocht het de pret niet drukken en oefende ik dapper verder.
Op latere leeftijd veranderde het schaatsen in sneeuwbalgevechten en probeerden de jongens de meiden in te smeren met sneeuw. Wat voor veel hilariteit zorgde.
Weer later gingen mijn kinderen op een weiland vlak bij huis schaatsen, mijn dochter op de schaatsen waarvan ik vroeger droomde. Als we de weg overstaken om op te warmen stond mijn schoonvader klaar met warme chocolade en erwtensoep, wat een feest was dat.
Wat is het fijn voor de kinderen van nu dat ook zij deze sneeuwpret mogen ervaren, hopelijk staat het ook hen in het geheugen gegrift voor later. En maakt het een beetje goed wat ze in deze tijd allemaal moeten missen.
Niemand kan ons vertellen wanneer we weer verder kunnen met ons normale leven. En niemand geeft ons zekerheden, dus elk sprankje vreugde moeten we koesteren en vasthouden, ook al kunnen we het met weinig mensen delen.
Eigenlijk boffen we met de contacten die we kunnen onderhouden via media, anders was het wel erg stil.
Houd vol en houd moed is wat ik denk. Dit zeg ik tegen mezelf maar ook tegen mijn medemensen. Tel je zegeningen. Al is het heel normaal om soms boos of verdrietig te zijn.
Marian
